GOSPEL READING: Luke 15:11-32
The Parable of the Lost Son
11 Then He said: “A certain man had two sons. 12 And the younger of them said to his father, ‘Father, give me the portion of goods that falls to me.’ So he divided to them his livelihood. 13 And not many days after, the younger son gathered all together, journeyed to a far country, and there wasted his possessions with [a]prodigal living. 14 But when he had spent all, there arose a severe famine in that land, and he began to be in want. 15 Then he went and joined himself to a citizen of that country, and he sent him into his fields to feed swine. 16 And he would gladly have filled his stomach with the [b]pods that the swine ate, and no one gave him anything.
17 “But when he came to himself, he said, ‘How many of my father’s hired servants have bread enough and to spare, and I perish with hunger! 18 I will arise and go to my father, and will say to him, “Father, I have sinned against heaven and before you, 19 and I am no longer worthy to be called your son. Make me like one of your hired servants.” ’
20 “And he arose and came to his father. But when he was still a great way off, his father saw him and had compassion, and ran and fell on his neck and kissed him. 21 And the son said to him, ‘Father, I have sinned against heaven and in your sight, and am no longer worthy to be called your son.’
22 “But the father said to his servants, [c]‘Bring out the best robe and put it on him, and put a ring on his hand and sandals on his feet. 23 And bring the fatted calf here and kill it, and let us eat and be merry; 24 for this my son was dead and is alive again; he was lost and is found.’ And they began to be merry.
25 “Now his older son was in the field. And as he came and drew near to the house, he heard music and dancing. 26 So he called one of the servants and asked what these things meant. 27 And he said to him, ‘Your brother has come, and because he has received him safe and sound, your father has killed the fatted calf.’
28 “But he was angry and would not go in. Therefore his father came out and pleaded with him. 29 So he answered and said to his father, ‘Lo, these many years I have been serving you; I never transgressed your commandment at any time; and yet you never gave me a young goat, that I might make merry with my friends. 30 But as soon as this son of yours came, who has devoured your livelihood with harlots, you killed the fatted calf for him.’
31 “And he said to him, ‘Son, you are always with me, and all that I have is yours. 32 It was right that we should make merry and be glad, for your brother was dead and is alive again, and was lost and is found.’ ”
***
ЕВАНГЕЛСКО ЧЕТИВО: Лука 15, 11-32
Парабола за блудниот син
11. И рече: „Еден човек имаше два сина. 12. Помладиот од нив му рече на татка си: »Татко, дај ми го делот што ми припаѓа од имотот!« И таткото им го раздели имотот. 13. По неколку дена, помладиот син, кога собра сè, отиде во далечна земја и таму го потроши својот дел, живеејќи блудно. 14. И откако потроши сè, настана голем глад во таа земја и тој се најде во мака; 15. па отиде при еден човек во таа земја и се погоди, и тој го прати во своето поле да пасе свињи. 16. И страден беше да го наполни својот стомак со рокчиња што ги јадеа свињите, но никој не му ги даваше. 17. А кога дојде на себеси, рече: Колку наемници при татка ми имаат леб во изобилие, а јас, пак, умирам од глад. 18. Ќе станам и ќе отидам при татка си и ќе му речам: »Татко, згрешив против небото и пред тебе, 19. и не сум веќе достоен да се наречам твој син; но прими ме како еден од своите наемници«. 20. Па стана и отиде при татка си. И кога беше уште далеку, го виде таткото негов и се сожали на него, па потрча, го прегрна и го целива. 21. И синот му рече: »Татко, згрешив против небото и пред тебе, и не сум веќе достоен да се наречам твој син!« 22. А таткото им рече на слугите свои: »Изнесете најубава промена и облечете го, и дајте му прстен на раката негова и обувки на нозете; 23. Па дотерајте и заколете угоено теле: да јадеме и да се веселиме, 24. оти овој мој син мртов беше и оживе, изгубен беше и се најде«. И почнаа да се веселат. 25. А постариот негов син беше в поле; и на враќање, кога се приближи до куќата, чу песни и извици. 26. Па, како повика еден од слугите, го праша: »Што е ова?« 27. А тој му рече: »Брат ти си дојде и татко ти закла угоено теле, оти го виде здрав.« 28. Тој се налути и нејќеше да влезе. Тогаш излезе татко му и го молеше. 29. А тој му одговори на татка си и му рече: »Еве, те служам толку години и никогаш не ја прекршив твојата заповед; и мене не си ми дал ни едно јаре, за да се провеселам со моите пријатели; 30. а кога дојде овој твој син, што го упропасти својот имот со блудници, за него ти закла угоено теле.« 31. А он му рече: »Синко, ти си секогаш со мене и сè мое е твое; 32. но требаше да се зарадуваме и развеселиме, оти овој твој брат беше мртов и оживе, изгубен беше и се најде.«“
***
Gospel Мessage:
"I Have Sinned."
The Prodigal Son in today's Gospel lesson was honest with himself with a frank and merciless honesty. It was when he admitted the wrong in himself and said, "I have sinned," that he came to his true self. A new chapter of his life began that very day. A new chapter can begin for us if, bidding good-by to self-excuse, self-pity, self-defense, we will face the facts about ourselves and say, "Yes, that's the kind of person I am; that is the sort of thing I am capable of doing and have done, but, by the grace of God, I can be different, and I will be different."
If it is therapeutic to admit our faults to others and say, "I'm sorry. I was wrong," it is even more so to admit them to ourselves and to God. It is not enough to say just to oneself, "I have sinned." This can lead to despair and suicide. When Judas, for example, saw that Jesus was condemned, he brought the money to the chief priests and elders and said, "I have sinned in that I have betrayed innocent blood." Then, throwing the pieces of silver in the temple, he went and hanged himself. Judas was remorseful enough to admit his sin to himself and to the chief priests, but he just could not bring himself to face Jesus and say, "I'm sorry. Forgive me."
Jesus, who forgave the penitent thief on the cross, would have forgiven Judas, too, if he had gone to the cross and confessed. If only he could have realized that the reward for apology and confession far outweighs the momentary humiliation and embarrassment of saying, "I am sorry."
When the Prodigal Son said, "I have sinned," he did not stop there. To have stopped there could have meant despair and self-pity. He took the next step. He said, "I will arise and go to my father." And this is what Jesus urges on us. When we see ourselves for what we really are, are ashamed of ourselves, have difficulty accepting ourselves, we can be sure of one thing — God will accept us in the same manner as the Prodigal Son was accepted in today's Gospel:
But while he was yet at a distance, his father saw him and had compassion, and ran and embraced him and kissed him… . and said to his servants, "Bring quickly the best robe and put it on him; and put a ring on his hand, and shoes on his feet; and bring the fatted calf and kill it, and let us eat and make merry; for this my son was dead and is alive again, he was lost and is found.
This is the way God welcomes us when, with deep repentance in our hearts, we come to Him with those magic words: "I was wrong." Three of the most difficult words to say to yourself, to others and to God. But to the person who musters enough courage to say them, there comes forgiveness, peace, new strength, and a new lease on life.
*Excerpt from the book: "Gems from the Sunday and Feasts Gospels", by Father Anthony M. Coniaris
***
Евангелска порака:
„Згрешив.“
Блудниот син во денешното Евангелско четиво беше вистински и безмилосно искрен со себеси. Тоа беше моментот кога тој го препозна гревот во себе и рече: „Згрешив“, односно – тогаш гога си дојде на себе. Тој ден тој отвори нова страница во својот живот. И ние ќе отвориме нова страница во својот живот, кога ќе се откажеме од самооправдување, самосожалување, самоодбрана и кога се соочиме со фактите за нас самите и речеме: „Да, таков човек сум; такво нешто можам да направам и сум направил, но, со Божјата благодат, можам да бидам поинаков и ќе бидам поинаков.“
Лековито е да ги признаеме своите грешки пред другите луѓе и да речеме: „Жалам. Погрешив “. Уште подобро е ако ги признаеме грешките пред самите себе и пред Бога. Не е доволно некој да си рече: „Згрешив “. Тоа може да доведе до безнадеж до самоубиство. На пример, кога Јуда виде дека Исус е осуден, им ги донесе парите на првосвештениците и старешините и рече: „Згрешив што предадов невина крв“. Потоа, фрлајќи ги сребрениците во храмот, отиде и се обеси. Јуда доволно покајно го призна својот грев пред себеси и пред првосвештениците, но не можеше да се појави пред Исуса и да рече: „Жалам. Прости ми“.
Исус, Кој му прости на покајниот разбојник на крстот, би му простил и на Јуда, ако отидеше пред крстот и се исповеда. Наградата за извинувањето и исповедта ќе претежнеше далеку повеќе од моментното понижување и срамот, само доколку можеше да сфати и да рече: „Жалам“.
Кога блудниот син рече: „Згрешив“, тој не застана таму. Ако застанеше таму, тоа ќе значеше безнадеж и самосожалување. Тој го презеде следниот чекор. Рече, „Ќе станам и ќе отидам кај татко ми“. А, тоа е она што Исус ни го советува. Кога се осознаеме себеси и се видиме што навистина сме, и се засрамиме од себе, и имаме тешкотија да се прифатиме себе, можеме да бидеме сигурни за една работа – Бог ќе нè прифати на истиот начин како што беше прифатен и блудниот син во денешното Евангелие:
„И кога беше уште далеку, го виде таткото негов и се сожали на него, па потрча, го прегрна и го целива... и им рече на слугите свои: »Изнесете најубава промена и облечете го, и дајте му прстен на раката негова и обувки на нозете; Па дотерајте и заколете угоено теле: да јадеме и да се веселиме, оти овој мој син мртов беше и оживе, изгубен беше и се најде«.
На тој начин Бог нè прима кога, со длабоко покајание во своите срца, доаѓаме пред Него со оној магичен збор: „Згрешив“. Тоа е најтешкиот збор да си го кажеме на себе, на другите луѓе и на Бога. Но, на оној што ќе собере доволно храброст да го изговори, му следи проштевање, мир, нова сила и нов живот.
*Преземено од книгата: „Бисери од неделните и празничните Евангелија“, од отец Антони Кониарис
Comments